Δευτέρα 16 Απριλίου 2018
Τα Nέα της Νέας Μάκρης: Για ελεύθερη διέλευση των δημοτών του Δήμου Μαραθώ...
Τα Nέα της Νέας Μάκρης: Για ελεύθερη διέλευση των δημοτών του Δήμου Μαραθώ...: Αίτημα-Διαμαρτυρία της Ενωμένης Πολιτείας προς τον Υπουργό Υποδομών & Μεταφορών 16 Απριλίου 2018 Αυτοδιοικηση ...
Τρίτη 23 Αυγούστου 2016
Πέμπτη 21 Ιουλίου 2016
Εκλεισαν 26 από τις 32 βρύσες στην Πορταριά παρουσία αστυνομικών
«Επιστροφή σε εποχές παρακράτους», καταγγέλλουν πολίτες
Η παρουσία συνεργείου της ΔΕΥΑΜΒ συνοδεία τεσσάρων αστυνομικών, προκειμένου να εφαρμοστεί η απόφαση της διοίκησης για κλείσιμο των κοινόχρηστων βρυσών στο πλαίσιο της πολιτικής εξοικονόμησης νερού, προκάλεσε ένταση χθες το πρωί στην Πορταριά. Κάτοικοι και επαγγελματίες συγκεντρώθηκαν στην κεντρική πλατεία Πορταριάς. Πολίτες κατήγγειλαν «επιστροφή σε εποχές παρακράτους».
Ρεπορτάζ: ΕΛΕΝΗ ΧΑΝΟΥ*
Στις οκτώ περίπου χθες το πρωί, συνεργείο δύο υπαλλήλων της ΔΕΥΑΜΒ μετέβη στην περιοχή της Πορταριάς για να κλείσει τις κοινόχρηστες βρύσες. Οι απειλές που είχαν δεχθεί υπάλληλοι της επιχείρησης ακόμη και για τη ζωή τους για τη χλωρίωση του νερού τους προηγούμενους μήνες, στάθηκε αφορμή για να ζητηθεί η συνδρομή της ελληνικής αστυνομίας.
Τέσσερις αστυνομικοί συνόδευσαν τους υπαλλήλους, προκειμένου να αποφευχθούν τυχόν εντάσεις από κατοίκους της περιοχής.
Πρώτη στάση ήταν στην κεντρική πλατεία Πορταριάς, όπου η παρουσία συνεργείου και αστυνομικών δυνάμεων, προκάλεσε το ενδιαφέρον κατοίκων και επιχειρηματιών που συγκεντρώθηκαν στο σημείο.
Σύμφωνα με τον κάτοικο της περιοχής Χρήστο - Παναγιώτη Γεωργούλα, οι δύο βρύσες στην πλατεία δεν σφραγίστηκαν, μετά από αίτημα καταστηματαρχών να τους επιδείξουν τις σχετικές αποφάσεις του διοικητικού συμβουλίου της ΔΕΥΑΜΒ.
«Δυστυχώς επιστρέφουμε σε εποχές παρακράτους. Φέρνουν την αστυνομία για να φοβίσουν τον κόσμο και λένε ψέματα ότι υπάρχουν 32 βρύσες, όταν οι βρύσες στην Πορταριά είναι 12 και έχουν συγκεκριμένο χαρακτήρα: άλλες εξυπηρετούν την άρδευση, άλλες που βρίσκονται σε κομβικά σημεία τους ορειβάτες που περνούν από την περιοχή. Δυστυχώς ο κ. Γαλάτης έχει αδυναμία στον Γκέμπελ: πες, πες κάτι θα μείνει», είπε μιλώντας στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ ο κ. Γεωργούλας.
Από την πλευρά του πάντως ο κ. Γαλάτης, υποστήριξε ότι οι κάτοικοι κάνουν λάθος. «Οι βρύσες είναι 32 και χθες έκλεισαν οι 26. Είναι απόφαση να κλείσουν οι βρύσες για να μπορέσουμε να εξοικονομήσουμε νερό για το δύσκολο δίμηνο του καλοκαιριού που έχουμε μπροστά μας», υπογράμμισε ο πρόεδρος της ΔΕΥΑΜΒ.
Αναβλήθηκε η απόφαση για τους 1.500 λάθος λογαριασμούς
Για επόμενη συνεδρίαση του διοικητικού συμβουλίου της ΔΕΥΑΜΒ αναβλήθηκε η λήψη απόφασης επί της ένστασης που κατέθεσε ο ανάδοχος που έχει αναλάβει την καταμέτρηση των ενδείξεων στα υδρόμετρα των καταναλωτών.
Η υπηρεσία είναι κατηγορηματική και υποστηρίζει ότι έγιναν λάθη σε 1.500 λογαριασμούς από το Φεβρουάριο έως και τον περασμένο Μάιο με υπαιτιότητα εργαζόμενου που έκανε μετρήσεις κατά προσέγγιση μέσω… google maps.
Ο ανάδοχος αρνείται ότι έγιναν λάθη και ψέγει την υπηρεσία ότι δεν τον βοήθησε κατά τον πρώτο κύκλο μετρήσεων.
Το διοικητικό συμβούλιο της ΔΕΥΑΜΒ θα εξετάσει όλα τα δεδομένα προκειμένου να μην αδικήσει κανένα.
«Όλοι αισθάνονται ότι κάτι θα γίνει»…
ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ /ΑΠΟΨΕΙΣ
Είναι πλέον περισσότερο από σαφές ότι η κοινωνία είναι σε στάση αναμονής. Μια στάση αναμονής που στα μάτια πολλών έχει ξεπεράσει όλα τα επιτρεπτά όρια.
Η κατάσταση που επικρατεί εκφράζεται και αναλύεται με διαφορετικό τρόπο έτσι ώστε τα συμπεράσματα να τείνουν να δικαιώσουν και να εξυπηρετήσουν τους σκοπούς και τα συμφέροντα του καθενός.
Η κοινωνική – στο μεγαλύτερο εύρος της – σιωπή από κάποιους μεταφράζεται σαν υποσυνείδητη αποδοχή της συλλογικής ευθύνης για το γενικό κατάντημα. Το «όλοι μαζί φέραμε την χώρα σε αυτό το τέλμα», μεταφέρει αυθαίρετα την ευθύνη της αρνητικής κατάστασης από αυτούς τους λίγους που την επέβαλαν σαν αποτέλεσμα των συμφερόντων και των πράξεων τους, στην βάση της κοινωνίας.
Αμβλύνοντας της ευθύνες και μοιράζοντας τες σε όλους (ανεξάρτητα του ποσοστού) την «κοινή» αποτυχία, νομιμοποιεί έντεχνα στην συνείδηση των πολιτών τους…υποτιθέμενους λίγους «ικανούς» που παραχαράζοντας το παρελθόν τους θα εμφανίζονται μόνιμα «διατεθειμένοι» να βγάλουν τα κάστανα από την φωτιά αυτό – δικαιολογώντας ακόμα και τις αθλιότερες των επιλογών τους.
Η «ηθικά δίκαιη» αυτοτιμωρία των πολιτών, είναι αυτή που συστηματικά προωθείτε από την εκάστοτε εξουσία και τα ΜΜΕ με σκοπό την ενοχοποίηση των μαζών. «Αφού τα κάναμε σκ@τ@ , ας τα λουστούμε».
Κάποιοι άλλοι πιστεύουν ότι η κοινωνική αδράνεια εξηγείται από την σφαίρα των κοινωνικό – ιατρικών μελετών. Ο λαός βρίσκεται σε κατάσταση συλλογικής κατάθλιψης. Συστηματικά από τα όργανα προπαγάνδισης των «ιδιοκτητών» του πλούτου (τηλεόραση, εφημερίδες, ράδιο), υπερτονίζετε το συλλογικό αδιέξοδο και η ατομική αδυναμία να ανταπεξέλθουμε στην καταιγίδα των εξωτερικών απαιτήσεων. Εμείς οι μικροί για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε θα πρέπει να σκύψουμε το κεφάλι μπροστά στην θέληση των ισχυρών. Η διαρκή προβολή της συλλογικής αδυναμίας υποσυνείδητα αφομοιώνετε και ατομικά από τον καθένα από εμάς.
Η κυβέρνηση σε αντιπροσωπευτικό και κυρίαρχο επίπεδο, διαρκώς «αποτυχαίνει» στους στόχους της παρόλο τον «αγώνα» και τις θυσίες που δίνει. Στο κοινωνικό μέτωπο, (την προηγούμενη χρονική περίοδο) αποσπασματικές, αδιάφορες χωρίς στρατηγική και προοπτική απεργιακές κινητοποιήσεις, -σχεδιασμένες από το μακρύ χέρι των αφεντικών στις εργατικές ενώσεις – παρά την μεγάλη συμμετοχή του κόσμου σε αυτές συνεισφέρουν υπόγεια σε αυτό το κλίμα απογοήτευσης.
Η συνεχής παρουσίαση και σχολιασμός της παραβίασης και πτώσης των υποτιθέμενων κόκκινων γραμμών σκοπό έχει να δείξει το ανούσιο κάθε αντίστασης. Ο λαός για ακόμα μία φορά πρέπει να αποδεχθεί τα χειρότερα. Τίποτα δεν έχει νόημα και πρέπει να συμβιβαστούμε με αυτό.
Μία τρίτη ανάγνωση της κοινωνικής σιωπής είναι εκείνη που αντικαθιστά την ελπίδα με τον φόβο αυτού που θα έρθει. Ο φόβος της άγνωστης κατάστασης που μόνο σε ντοκιμαντέρ ιστορικού περιεχομένου δίνει δείγματα γραφής. Αυτά που έζησαν οι παλιοί και κινδυνεύουμε να ζήσουμε και εμείς τώρα.
Η πείνα που διαρκώς έρχεται και τριγυρνά γύρω μας. Το μεγάλο ξέσπασμα που διαρκώς αναμένετε και που ποτέ δεν φτάνει. Η εμφύλια σύγκρουση που είναι πρό των πυλών και επαναφέρει μνήμες ενός δύσκολου παρελθόντος. Καταστάσεις και επιλογές αποστειρωμένες από τις αιτίες που τις γέννησαν, παρουσιάζονται σαν δυσάρεστα γεγονότα προς αποφυγή και ο μόνος τρόπος αποφυγής τους είναι ο συμβιβασμός με το καθεστωτικό παιχνίδι, είναι η υποταγή και η ατομική απομόνωση.
«Πού να μπλέκεις τώρα;», «Εσύ θα σώσεις τον κόσμο;», «1500000 άνεργοι τι στο καλό κάνουν, εγώ τουλάχιστον βγάζω και ένα 500αρικο». Ρήσεις χωρίς τελειωμό για να δικαιολογούνται ο φόβος και η αντίσταση του καναπέ.
Η ιστορία παίζει το δικό της παιχνίδι, και η στιγμή των εκπλήξεων είναι πάντα επτασφράγιστο μυστικό. Τα γεγονότα όμως ανεξάρτητα από τις αναλύσεις και τις προσδοκίες του καθενός, βαραίνουν την καθημερινότητά μας.
Η κοινωνία αλλάζει και αυτή η αλλαγή συντελείται για ακόμα μια φορά με βίαιο τρόπο. Συντελείται με απίστευτη βαρβαρότητα εις βάρος του συντριπτικά μεγάλου μέρους του κοινωνικού σώματος το οποίο αν θέλει να αντέξει θα πρέπει να σπάσει την απομόνωσή του και να επιλέξει τους τρόπους αυτοπροστασίας και οργάνωσής του.
Την φωτιά που κατακαίει την κοινωνία δεν την βάλαμε εμείς. Την έβαλαν οι πολιτικοί, οι τραπεζίτες, οι βιομήχανοι, και την συντηρούν οι δημοσιογράφοι, οι δυνάμεις καταστολής, οι παρακρατικές φασιστικές συμμορίες.
Χρέος όλων είναι να απαντήσουμε σε αυτό τον ακήρυχτο πόλεμο. Η σιωπή μας μετατρέπεται σε συνενοχή σε ένα έγκλημα που δεν θα αφήσει κανένα αλώβητο και κανένας δεν θα μπορέσει να ξεφύγει.
Μπορούμε να επιλέξουμε να συμμετάσχουμε σε ένα μεταμοντέρνο πόλεμο συμμοριών για την επιβίωσή μας ή να ενταχθούμε στις ανθρώπινες δυνάμεις που αγωνίζονται για την δημιουργία ενός καλύτερου και δίκαιου κόσμου.
Η επιλογή εξαρτάτε από εμάς. Εκείνο όμως που δεν είναι δική μας απόφαση είναι το αν μπορούμε να επιλέξουμε να συμμετάσχουμε ή όχι.
___________________
http://www.inred.gr/oloi-aisthanontai-oti-kati-tha-ginei/Πέμπτη 14 Ιουλίου 2016
«Θερμοκοιτίδα» για ανάπτυξη συνεταιρισμών της κοινωνικής οικονομίας
ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
- [Εφημερίδα των Συντακτών*]
Με στόχο να δημιουργηθεί το ευνοϊκό εκείνο περιβάλλον, που θα δώσει τα έναυσμα ώστε να διευκολυνθεί η ανάπτυξη της κοινωνικής οικονομίας, κατατίθεται σήμερα προς ψήφιση το σχετικό νομοσχέδιο.
Πρόκειται για ένα σχέδιο που επεξεργάστηκε η αν. υπουργός Εργασίας Ρ. Αντωνοπούλου και μέσω αυτού η κυβέρνηση θέλει να δώσει μία ώθηση στην αναπτυξιακή πορεία της χώρας μέσω της ανάπτυξης των συνεταιρισμών.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες η κοινωνική αλληλέγγυα οικονομία εισφέρει μέχρι και 10% στο ΑΕΠ.
Σε κάθε περίπτωση, η συνεταιριστική οικονομία δεν στοχεύει αμιγώς στη μεγιστοποίηση του κέρδους και διευκολύνει τη συμμετοχή όσων πολιτών το επιθυμούν σε παραγωγικές δραστηριότητες που αναπτύσσονται με σεβασμό στον άνθρωπο και το περιβάλλον και οργανώνονται με τη διάχυση πρακτικών δημοκρατίας, ισότητας, αλληλεγγύης και συνεργασίας μεταξύ των συμμετεχόντων και των τοπικών κοινωνιών.
Στις στοχεύσεις της κυβέρνησης μέσω του νομοσχεδίου που καταθέτει είναι:
α. Η διάχυση του παραδείγματος της Κοινωνικής και Αλληλέγγυας Οικονομίας σε όλους τους δυνατούς τομείς οικονομικής δραστηριότητας.
β. Η δημιουργία ενός ευνοϊκού περιβάλλοντος που θα στηρίζει και θα ενισχύει τα παραγωγικά εγχειρήματα αυτοδιαχείρισης, ώστε να συμβάλουν στην προώθηση αξιοπρεπών συνθηκών εργασίας, στη δίκαιη οικονομική ανάπτυξη και την κοινωνική πρόοδο.
γ. Ο καθορισμός και η ανάδειξη της συλλογικής και της κοινωνικής ωφέλειας μέσω της κάλυψης κοινωνικών αναγκών.
Ετσι με το νομοσχέδιο που σύντομα θα γίνει νόμος του κράτους ρυθμίζονται θέματα που αφορούν τον τρόπο λειτουργίας και τις δραστηριότητες του τομέα της Κοινωνικής και Αλληλέγγυας Οικονομίας, τη σύσταση και λειτουργία των Κοινωνικών Συνεταιριστικών Επιχειρήσεων και των Συνεταιρισμών Εργαζομένων, καθώς και τις προϋποθέσεις που θα πρέπει να πληρούν υφιστάμενα νομικά πρόσωπα για την απόδοση σε αυτά της ιδιότητας του «Φορέα Κοινωνικής και Αλληλέγγυας Οικονομίας».
Για να χαρακτηριστεί μία συνεταιριστική επιχείρηση ως ενταγμένη στην Κοινωνική και Αλληλέγγυα Οικονομία πρέπει:
• να εφαρμόζει δημοκρατικό σύστημα λήψης αποφάσεων, σύμφωνα με την αρχή ένα μέλος-μία ψήφος
• να μην αποδίδει προτεραιότητα στη μεγιστοποίηση και την ατομική ιδιοποίηση του κέρδους τους, να εφαρμόζει περιορισμούς στη διανομή κερδών και να επανεπενδύει μέρος τους σε δραστηριότητες που προάγουν τη συλλογική ή και την κοινωνική ωφέλεια, όπως ορίζονται στον παρόντα νόμο.
• να προάγει την αρχή «ίση αμοιβή για ίσης αξίας εργασία»
• να διαθέτει διοικητική αυτονομία έναντι κάθε τρίτου, αναφορικά με τη διαχείριση και την ανάπτυξη των δραστηριοτήτων της
• να αποβλέπει στην οριζόντια και ισότιμη δικτύωση των συνεταιριστών, μέσω της δημιουργίας δικτύων και συστάδων, με σκοπό την ενδυνάμωση των οικονομικών δραστηριοτήτων και τη μεγιστοποίηση της παραγόμενης κοινωνικής ωφέλειας.
Επίσης θα πρέπει να συμβάλλει η δραστηριοποίησή της στην εξυπηρέτηση κοινωνικών αναγκών τοπικού ή ευρύτερου χαρακτήρα αξιοποιώντας την κοινωνική καινοτομία, μέσα από δραστηριότητες «βιώσιμης ανάπτυξης» ή παροχής «κοινωνικών υπηρεσιών γενικού ενδιαφέροντος» ή παροχής υπηρεσιών ένταξης ευάλωτων ή ειδικών ομάδων, όπως αυτές ορίζονται στον παρόν άρθρο.
Καινοτομία
Ακόμη θα πρέπει να διαθέτει «κοινωνική καινοτομία», η οποία ορίζεται ως η παραγωγή προϊόντων και η παροχή υπηρεσιών, οι οποίες αναπτύσσονται για να ικανοποιούν κοινωνικές ανάγκες και βασίζονται στην ενεργοποίηση κοινωνικών δυνάμεων τόσο του κόσμου της εργασίας κατά τη διαδικασία παραγωγής, όσο και της υπόλοιπης κοινωνίας που δέχεται τα προϊόντα και τις υπηρεσίες κατά τη διαδικασία της κατανάλωσής τους.
Η κοινωνική καινοτομία, δίνοντας λύσεις εκεί που η αγορά δεν θέλει ή αποτυγχάνει και το κράτος αδυνατεί, προάγει τη συμφιλίωση παραγωγής και κατανάλωσης, συμβάλλει στην εναρμόνιση προσφοράς και ζήτησης και, τελικά, βοηθά στη διαμόρφωση νέου τύπου κοινωνικών σχέσεων που βασίζονται στη συλλογικότητα, στην ισοτιμία, και όχι στον ανταγωνισμό.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:Σήμα κινδύνου από την Ενωση Πεζών
Εν αρχή ην ο καφές
Οι συνεταιρισμοί στον δρόμο για μια βιώσιμη ανάπτυξη
Βασίλης Βασιλικός, «Ένας Οδυσσέας κι εγώ, που επιστρέφει στη δική του Ιθάκη»
ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ
Γράφει η Ελένη Γκίκα
Γράφει η Ελένη Γκίκα
Βασίλης Βασιλικός, «Ημερολόγιο Θάσου», εκδόσεις Gutenberg
Εξομολόγηση, επιστροφή, αυτογνωσία, η κιβωτός με τα τιμαλφή, οι ρίζες και ό,τι πιο κρυφό, μυστικό και δικό του αποτελεί για τον Βασίλη Βασιλικό ένα ολοκαίνουργιο βιβλίο που κυκλοφόρησε μόλις από τις εκδόσεις Gutenberg.
«Ημερολόγια Θάσου» ο τίτλος του και αυτό είναι: η βίβλος και η δική του Οδύσσεια. Στο πατρικό του στη Θάσο όπου γράφοντας δεν γίνεται παρά να είσαι ο εαυτός σου, αποκαλυπτικός και ειλικρινής.
Στις σελίδες του βιβλίου «το χωριό του σε δυο παραλλαγές», τα ημερολόγιά του από τις 18 Αυγούστου του 2009 μέχρι τις 2 Σεπτεμβρίου του 2013, οι φίλοι του και η Θάσος, η Θάσος του Παπαδιαμάντη, η δική του η Θάσος και η Θάσος της Γραφής.
Ξαναγύρισαν σ’ αυτήν όταν η κόρη του Ευρυδίκη αναζητούσε ένα χωριό ως παιδί. Η Βάσω (Παπαντωνίου) η γυναίκα του ανάλαβε την ανάσταση του σπιτιού. Με ό,τι είχε και ό,τι έφεραν οι δυο του απ’ το Παρίσι. Τα στόλισε και τα ξανάστησε αλλιώς με φινέτσα, σεβασμό και στοργή. Κι έγινε ο δικός του παράδεισος έκτοτε, και για τον συγγραφέα «η δική του, μεγάλη επιστροφή»: «Νιώθω μια παράξενη ηρεμία κι ευδαιμονία, καθώς πρωτοκατοικώ το πατρικό μου σπίτι στη Θάσο. Τα πνεύματα των προγόνων σαν να με ευχαριστούν που το αποκατέστησα στις παλιές του δόξες. Τώρα έχουμε για πρώτη φορά ένα “εξοχικό”, ένα maison de champagne, που λένε οι Γάλλοι». Υποστηρίζει ο Βασίλης Βασιλικός και τ’ αναγνωρίζει:
«Είμαι ευτυχής σημαίνει ότι επέστρεψα εκεί απ’ όπου ξεκίνησε ο πατέρας μου. Αυτό αποτελεί και την κρυφή πηγή της τωρινής μου ευδαιμονίας. Είμαι ευτυχής που γύρισα στο νησί μου. Γράφω γιατί είμαι ευτυχισμένος που το κατοικώ».
Διαπιστώνοντας το ότι «Η γνησιότητα του αισθήματος φέρνει και τη γνησιότητα της γραφής».
Αποδεχόμενος ότι «Τελικά, το γράψιμο είναι μεγάλη ανακούφιση. Γράφοντας, δεν ενοχλείς κανέναν με εξωτερικούς θορύβους. Ο εσωτερικός ορυμαγδός είναι χωρίς ήχο».
Για να καταλήξει στο απόσταγμα, τελικά, την Κεντρική Ιδέα μιας γεμάτης ζωής: «Κατά τ’ άλλα διαβιώ εν Θάσω, πένης μεν, πλην ευτυχισμένος, με τον αέρα, με το βουνό, με τη θάλασσα, με τους εδώ φίλους μου, με “αστυνομικά” και με τα βιβλία του Αντρέ Ζιντ. Μαζί με τη Βάσω, την Ευρυδίκη, την Έμιλυ, την Κίττυ, τον Οδυσσέα. Ένας Οδυσσέας κι εγώ, που επιστρέφει στη δική του Ιθάκη».
Στα «Ημερολόγια Θάσου» τα παιδικά χρόνια, η εφηβεία και το Παρίσι, η Ευρώπη, η λογοτεχνία, ο εαυτός και οι άλλοι: η Ντυράς, η Μαργαρίτα Λυμπεράκη, ο Ελύτης, τα μολύβια και το τετράδιο της Βάσως που ολοένα γεμίζει, τα βασικά της γραφής. Η ιστορία της Θάσου, η ποιητική καθημερινότητα, οι πρόγονοι και η ζωή τους, η Εταιρία Συγγραφέων, οι αναμνήσεις ωσεί παρόν, ο ξανακερδισμένος χρόνος, τα αναγνώσματα, παππούδες, γιαγιάδες, όλος ο κόσμος, το άλεφ του εκεί. Οι ζώντες και τεθνεώτες, στο πιο γοητευτικό του βιβλίο, ημερολογιακά και πρωτοπρόσωπα, σαν ψίθυρος εκεί:
«Φαντάσματα του νου μου πια, σε ένα θεατρικό κύκλο με κιμωλία, κατάλαβα πως, αφού τους περιέχω μέσα μου και δεν έχω ξεχάσει καμιά λεπτομέρεια απ’ την αγιογραφία του προσώπου τους, δεν είναι “υπάρξαντες” αλλά ”ζώντες”- και μάλιστα πιο ζωντανοί από πολλά φαντάσματα που κυκλοφορούν στις μέρες μας με σάρκα και οστά, ανάμεσά μας».
Δυο αποσπάσματα:
«Η Μελίνα. Είκοσι χρόνια του χρόνου από τον θάνατό της. Αν είναι δυνατόν! Και του παραχρόνου (2015) τριάντα χρόνια από τον θάνατο του Calvino. Πώς καταφέρνω ακόμα να επιζώ; Θάνατος, Θάνατος, Θάνατος. Thanatopsis. Με το καλημέρα μου αναγγέλουν ποιος πέθανε. Τρεις φίλοι σε μια βδομάδα. Ο Νίκος Μαμαγκάκης, ο Καραμπέτ Καλφαγιάν, ο Γιώργος Νάσιουτζικ. Από δω και πέρα δεν θα έπρεπε να συναντώ κανέναν για να μη μάθω έναν καινούργιο θάνατο. Αλλά η μοίρα των ανθρώπων είναι να πεθαίνουν. Εδώ στο χωριό, στο Θεολόγο, μέρα παρά μέρα, η καμπάνα της εκκλησιάς στη γειτονιά μου αναγγέλλει με τον πένθιμο τρόπο της μια ακόμα κηδεία. Και συναντώ όσους συνόδευσαν την έξοδο του νεκρού στο καφενείο του Τσίκνα, που πίνουν τον καφέ της παρηγοριάς και παίρνουν το σακουλάκι με τα κόλυβα φτιαγμένο δηλαδή στάρι.
Το σιτάρι στο συρτάρι χόρεψε συρτάκι.
Το στάρι πριν γίνει «στόρι» ήταν ένα στόρι στο παράθυρο.
Σύρθηκα, σούρθηκα στη Σύρο και στα Αντικύθηρα. Παξοί κι Αντιπαξοί. Φολέγανδρος και Σαμοθράκη. Ρίο κι Αντίρριο. Θάσος και Θασοπούλα.
Κερατωμένη Κεραμωτή με τα καρατομημένα καρπούζια σου.
(Φτάνει. Κουράστηκα. Ας πάω για ύπνο)».
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΣΩΣΟΥ
Άχ, δεν θέλω να την πω. Δεν στέργω να πειράξω τα είδωλα. Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι τ’ αγάλματα υπήρξαν κι αυτά κάποτε άνθρωποι. Κι ο συγγραφέας τον άνθρωπο εξετάζει, τον συγκεκριμένο άνθρωπο, που ήταν κι ο μεγαλύτερος ποιητής της γενιάς του. Τον Οδυσσέα Ελύτη. Ε, θα το πω λοιπόν να ησυχάσω. Πάντα, όπως μου το είπε η Μαργαρίτα Λυμπεράκη, γιατί αυτόπτης μάρτυρας δεν υπήρξα, κι όπου δεν είμαι αυτόπτης μάρτυρας δεν βάζω το χέρι μου στο Ευαγγέλιο.
Συζούσε λοιπόν ο Σωσός (έτσι τον έλεγε η Μαργαρίτα Λυμπεράκη) για πρώτη φορά στη ζωή του με εκπρόσωπο του άλλου φύλου. Στο σπίτι της. Ήταν η κατοπινή Μαρία Νεφέλη του έργου του- η πρώτη σαρκωμένη γυναίκα στη ποίησή του. Μέχρι τότε ήταν έφηβες κοπέλες, Μαρίνες των Βράχων, που είχαν «μια γεύση τρικυμίας στα χείλη».
Οπότε κάποια στιγμή, αναστατωμένος, αναφωνεί: «Μαργαρίτα, κατουράει!»- «Κι εσύ, Σωσό μου, κατουράς. Κι εμείς οι γυναίκες έχουμε αυτό το δικαίωμα». Ο ποιητής είχε μείνει κατάπληκτος, φαίνεται, με τον ήχο του υγρού πάνω στην υγρή επιφάνεια της λεκάνης. Κι υπήρξε σοκ για τον ίδιο. Ωστόσο από τη συμβίωση αυτή προέκυψε ένα σπουδαίο βιβλίο, η Μαρία Νεφέλη, όπου για πρώτη φορά το ακατέργαστο της ζωής εισβάλλει με δριμύτητα στο ποιητικό του σύμπαν».
_______________
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)